percorres
toda unha luz máis adentro da cortiza abismada e brutal
cos ollos abertos e rotativos
acuáticos de lágrima
moi lonxe dos escuros recantos da sombra
e caen
pálpebras
como pragos que foron chuvia de traschuvia
no punto preciso do camiño
no que abranguer un tenro volume de corpo
ou ollada afundida na brétema
ou ollar o mar con ritmo de nautilus
cántos milleiros de ovellas de luz
de lume branco lacrimóxeno
ou flores de ruido fluvial
caberán no teu sono de ollos abertos
como feridas?
cánto acontecer de espada-navalla-lóstrego
profundidade de memoria
asobío en ritmo do alonxamento inicial que se esparexe
serán os teus ollos
esquecendo abrirse
no alto poder de alumear ? |